Ha, het is droog buiten, en dat gaat het ook blijven vandaag. Maar het is nog steeds fris en daar ben ik niet op bepakt. Komt omdat het in Nederland juist lekker warm aan het worden was.

Nu ja, zolang ik in beweging blijf, heb ik niet veel last van die gemiddelde 50 graden fahrenheit.

Vandaag wil in naar het MOCA, want dat is gratis op de eerste donderdag van de maand. Ik sla eindelijk een metrocard in (ik kon bij aankomst die optie niet vinden en heb een dure 10-rittenkaart gekocht.

Maar de trip bleek gratis, want ik mocht door het brede gedeelte en de juffer vergat te zeggen dat ik moest swipen, en tja, dan doe ik het ook niet).
Nu met de expres naar beneden, richting Washington Square, alwaar ik in een van mijn favoriete Starbucks een ontbijt bestel.

Favoriet, want om de hoek van de universiteit, dus vol bruizende studenten uit elke uithoek van de wereld. Echt een leuk sfeertje hangt er.
Ik doe dan ook lang over mijn ontbijt en schrijf intusssen mijn kaarten.

Na ruim een uur is de koffie echt op en begeef ik me richting Chinatown. De route loopt al zigzaggend door Noho en Nolita.
Gezellige buurtjes met leuke fotomomenten.
Het museum is grappig. Ik begin bij een gedeelte met allemaal op schaalgemaakte theater decors. Wat dat met de Chinezen te maken heeft, ontgaat me op dat moment, maar ik geniet wel want ik ben dol op decors.

(van Macbeth:)

Gister, bij het stuk Daddy Long Legs, heb ik daar ook zo van genoten. Het hele stuk heeft de achtergrond van een studeerkamer/bibliotheek. Er staan allemaal koffers in en die spelen een sleutelrol.
Niet alleen komen er props en kleren uit te voorschijn, ook doen ze dienst als een berg, een bed, en zo meer. Die transities gingen dan heel smooth tijdens het stuk, heel knap vond ik dat.

De decors in het museum bleken afkomstig van toonaangevende Chinees: Ming Cho Lee
Er is dus een speciale opleiding voor decorontwerp en hier in Broadway genoeg werk, denk ik .... goh, als ik daar vroeger van had geweten! Nou ja, toen wist ik uberhaupt niet dat ik zoiets leuk vond. LOL.

Verder natuurlijk allerlei dingen uit de Chinese geschiedenis hier in de US en foto's van mensen die het gemaakt hebben in uitdagende tijden.
Best wel boeiend, allemaal, en soms ook heel schokkend, uiteraard .... wat dat betreft was er ook toen niets nieuws onder de zon.
Heel lang waren inter-culturele trouwerijen verboden. Nu elke keer als ik hier meiden met hoofddoekjes zie rondlopen, moet ik denken aan die halve zool die hen straks het leven moeilijk zal maken.

(Een serie foto's van mensen uit een gemengd huwelijk, met een zin erbij ... er zaten echt hele indrukwekkende bij, maar ik heb deze gekozen als aandenken, omdat hij zo vertederend is:)

Afijn, zover is het nog niet. Het is nu tijd voor de lunch. En eigenlijk kan ik mijn maaltijden wel overslaan in dit verslag, want veel variatie kennen ze niet.
Ik neem de subway naar 35 street en zigzag naar boven om bij de Bryant deli wat lekkers in te slaan en in het park te nuttigen.

Veel tijd heb ik er niet voor, zie ik, want het is later dan ik dacht en om 2 uur heb ik een grouponuitje staan: een zeepbel voorstelling in de New World Stages.
Dat blijkt aan een gezellig pleintje te liggen.

Onderweg via Times Square kom ik weer de Naked Cowboy tegen. Hij staat net de kraag van een oudere heer, gestoken in een keurige lange jas, recht te doen. Een geweldig plaatje! Helaas heb ik mijn camera niet bij de hand ...
Als ik hem net voorbij loop, hoor ik plots een hoog gegil. Ik draai me om en zie een heeeeele lange rij kleine, zwarte schoolmeisjes die heftig van de cowboy onder indruk zijn, maar ook gegeneerd.

Ze hollen langs hem heen, al gillend en met vuistjes voor hun mond. Ik zou gedacht hebben dat het een NY-se schoolklas was, maar meidjes uit New York zouden vast niet zo verlegen zijn van een Naked Cowboy!
Prachtig om te zien, en hij draait nog eens even extra met zijn achterste. Leuk, ik mag die man echt!

Zeepbellen blazen, dat is uiteraard ook superleuk voor de kleintjes en het publiek bestaat dan ook vooral uit jonge gezinnetjes. De artieste een Chinese uit Servie, die met haar familie de wereld rond tourt en 2 Guinies book of Records op hun naam heeft staan.
De show is geweldig leuk. Hele mooie bellen weet ze te blazen, bellen in bellen, op bellen, tussen bellen, rook in belletjes. Echt prachtig om te zien. En met gekleurde lichten wordt het nog spectaculairder.

Een aantal kinderen wordt het toneel op geroepen om in bellen te verschijnen. Vooral een van de knulletje is zo geweldig grappig om te zien. Moest verplicht glimlachen en de grijns van hem werd steeds maller, tot groot vermaak van het publiek.
Het was oprecht even een sprookjesmoment. Foto's mochten helaas niet, maar ik heb wel na afloop eentje geprobeerd, toen het hele theater onder een regen van zeepbellen bedolven werd .... maar het komt niet echt over ....

Ik ga na afloop nog even terug naar mijn park. Even de bieb in en even bij Skechers kijken voor schoenen. Maar alles wat in de schappen staat is maat 37, daar pas ik al heel lang niet meer in, en er is amper personeel om te helpen.
Dus ik laat het maar even. Om 5 uur is er een vogeltour in het park, maar eigenlijk ben ik best moe en ik besluit even naar het hotel terug te gaan en daar wat te eten.
Even lekker met de benen languit.

Voor de avond heb ik nog een groupon-uitje staan: Vincent. Een eenmansvoortstelling naar een stuk geschreven door Lenard Nimoy.
Een verhaal verteld door Theo van Gogh, een paar weken na het overlijden van Vincent en naar aanleiding van zijn brieven. In een klein theater in een heuse kerk.

Het stuk heeft zeker potentie, maar de acteur, stichter van het Theater dat de naam 'Starry Night' draagt en dus waarschijnlijk een grote fan van Vincent, brengt het niet sterk genoeg, naar mijn smaak.
Hij heeft niet voldoende volume en uitstraling om het stuk de kracht te geven die het verdient. Als ik heel eerlijk moet zijn, vind ik het een tikkie saai.
En ik ben toch echt ook een groot fan van Vincent van Gogh.
Grappig wel hoe hier een heel andere kant belicht wordt dan tijdens die prachtige docu van Jeroen Krabbe (ook iemand die ik bewonder ... wel met de charme en uitstraling om de passie, die zeker bij Van Gogh hoort, over te kunnen brengen).

Maar het was toch weer een leuke ervaring. Ik vind het ook boeiend om vooral in deze kleine theaters het publiek uitgebreid te bestuderen.
Veel echt oudere mensen hier, vanavond.

Terug voert de route via 9th Avenue naar Port Authority. Ik kom hier niet vaak, maar het is gezellig druk met allerlei eettentjes. Op de rand van Times Square en dus een mix van toeristen en locals die nog even de hond uitlaten.

Op het moment dat ik dit schrijf (de volgende ochtend) regent het buiten. Brrr, dat gaat de hele dag zo blijven, en ik heb straks een wandeltour door de Bronx ... zucht ...
Op tv zie ik dat een kunstenaar gisteravond in Brooklyn een vlucht duiven (2000 zelfs!) heeft laten vliegen met blauwe LED-lampjes om de hals. Prachtig gezicht! Goh, als ik dat had geweten!
Nu, ik ga dit verhaal opladen en me dan maar klaarmaken op het natte weer van vandaag te trotseren ....