Als ik wakker word en naar buiten kijk, is de hemel tot mijn grote teleurstelling wederom bewolkt. Oh, jammer, ik had echt op een blauwe lucht gehoopt.
Maar goed, ik kan er niets aan veranderen, dus ik zal het er mee moeten doen.

Vandaag weer een wandeltour, en omdat het moederdag is vandaag, draait de tour om vrouwen die impact hebben gehad op de geschiedenis. De tour is georganiseerd door een van de vele Joodse organisaties hier, en gaat het dan ook om Joodse vrouwen.
We treffen elkaar in het Henry House. Ik ben hier al eens eerder geweest, vond het een mooi pand en dus reden om de tour nogmaals te volgen.

Het is verder lopen dan ik voorzien had, dus ik ben maar net op tijd. Alle stoelen rond de lange tafel zijn dan ook al bezet ....
We beginnen met een toast op alle vrouwen, met pink champagne ... lekker. (Er blijven nog veel glaasjes staan en voor we de deur weer uitgaan, pik ik er nog een paar ... slechts bodempjes, hoor!)
De belangrijkste bewoonster van dit pand was Lilian Wald. Zij is een van de oprichters geweest van de thuiszorg in Lower East. En dat was hard nodig.

Op deze foto zie je hoe een verpleegkundige over het dak naar een volgend pand klimt. De gemiddelde hoogte van de tenements was 4 verdiepingen en van liften was geen sprake.
Deze dames waren echte pioniers.

Buiten blijkt het zonnetjete zijn doorgebroken en is het heerlijk warm. Al wandelend krijgen we nog zo het een en ander aan wetenswaardigheden te horen.

Dit is de facade van het Forward Building, waar de eerste meertalige krant gepubliceerd werd (Russisch en Jiddisch). Ook in het Engels, trouwens, en volgens onze tourleidster de eerste krant met een zogenaamde 'dear Abby' column.

Hier een link naar een van de brieven uit 1910. Als ik die foto op dit blog plaats, is ie niet te lezen, denk ik.

De tour eindigt in de prachtige Eldridge Synagoge. Zo'n mooi gebouw. Het grote blauwe raam is controversieel, maar ik vind het prachtig.
We krijgen ook nog een kleine lunch aangeboden, op de eerste verdieping van de synagoge, in het vroegere vrouwengedeelte. (Tegenwoordig zitten mannen en vrouwen meestal niet meer apart, maar vroeger moesten de vrouwen naar de 1e verdieping, uit zicht van de mannen.)

Nu ja, we zijn met best veel mensen, en hoewel ik niet ver in de rij sta, schiet het toch voor geen meter op. Wat doen die mensen vooraan in godsnaam? Staan ze bij het buffet te eten, of zo? Ik zie aan de dames achter het buffet dat ze ook vinden dat het lang duurt, maar net als ik durven ze er niets van te zeggen ...
Uiteindelijk glip ik weg en ga naar buiten, ik heb inmiddels honger gekregen en dan ben ik niet op mijn geduldigst, zal ik maar zeggen.

Jammer, want het zag er goed verzorgd, uit ... maar ik ga weer voor een broodje Subway.
En omdat ik helemaal in de geschiedenis-stemming ben geraakt, besluit ik daarna naar het Tenement Museum te lopen, hier niet ver vandaan. Misschien is er een tour die ik mee kan doen, ook dat pand vind ik ongelooflijk boeiend om van binnen te zien.
Ik heb mazzel, om 2 uur start een tour: 'meet Victoria Confino...'
Het wordt een soort rollenspel. Als groep stellen we een familie voor die net in New York is gearriveerd. We kunnen kiezen: Russische Joden uit een dorp, of Italiaanse boeren. We gaan voor dat laatste. Victoria is een 14 jarig meisje dat al 3 jaar in NYC woont en het jaar is 1916.

Wij zijn als familie van straat geplukt door een juffer die immigranten helpt en we mogen even langs bij Victoria, om vragen te stellen en een indruk te krijgen van hoe het leven in de stad is.
Heel grappig opgezet en ik ga helemaal op in mijn rol. De actrice die Victoria speelt, doet dat ook vol overgave.

Ik weersta de leuke dingetjes die in het museum te koop zijn en wandel op mijn gemak richting Washington Square Park. Onderweg kom ik een sportveldje tegen waar Bike polo gespeeld wordt.

Wat grappig! Ik ga lekker in het zonnetje zitten kijken. Knap hoe die lui met hun fiets manoeuvreren!
Verderop een voetvalveld, en nog iets verder een community garden. Die ziet er ook gezellig uit en ik doe even een rondje. Ik ga maar niet zitten, want om 4 uur sluit het parkje, en dat is het bijna, inmiddels.

Op Washington Square ga ik wel weer even zitten genieten zolang ik in de zon kan blijven. Het is zondag, en dus heerlijk druk.
Maar het is een gezellige drukte, anders dan in midtown. Overal muziek, het meeste Jazz vandaag.
Als de zon achter de gebouwen duikt, wandel ik verder in de levendige buurt. Overal hebben restaurantjes en barretjes hun buitentafeltjes uitgestald en overal klinkt gezellig gepraat.
Ik zou best zin hebben om aan zo'n tafeltje te gaan zitten en een drankje te bestellen, maar nee ... ik doe het toch niet.

Wat ik wel doe, is even langs Penn Station gaan om mijn route voor morgenochtend te verkennen. Dan vlieg ik voor een nachtje naar Charleston, SC. En omdat Penn Station zo'n doolhof is, lijkt het mij een goed plan vandaag vast een treinkaartje naar Newark te kopen.
Dat lukt, en de man achter het loket schrijft wat adviezen voor mij op mijn receipt: een kwartier van tevoren op het station zijn, trein 176 nemen en dan op de derde halte uitstappen. Schattig he?

Wat zal ik vanavond nog eens gaan doen? Ik wil het niet te laat maken, want het wordt een vroegertje, morgen ... hmmm, ik ga naar TKTS en kijk of er een show om 7 uur te koop is ... dan moet ik trouwens wel opschieten...
Nu ja, ik haast voor niets, want er zijn maar een paar voorstellingen vanavond en het meeste begint om half 8 of 8 uur ...
Alleen Chicago begint om 7 uur ... ik doe die show vast onrecht aan, maar hij trekt me absoluut niet en ik vertrek onverrichter zake.

Dan nog maar even naar Bryant Park. Ik heb trek in wat hartigs en besluit eindelijk eens voor de Belgische 'Wafels en Dinges' te gaan. Na wat aarzelen wordt het de 'Elvis Wafel', maar eigenlijk heb ik al spijt van mijn keuze als ik op mijn order sta te wachten ...
Er is maar een woord om de wafel, zoals Presley 'm graag at, te beschrijven: gross!
Gelukkig is ie niet zo groot, ongeveer 10 bij 10 cm. Absoluut niet te snijden met een plastic mes, trouwens.
Ik eet de bacon dan maar eerst apart op. De smaak is bijna niet te herkennen door de dikke laag honing die daarop zit. Wat overblijft, is een wafel met een dikke laag pindakaas (de Amerikaanse versie, uiteraard), banaan en poedersuiker ...
De nodige energie, zal ik maar zeggen. En het plakt aan alle kanten aan mijn tanden .... pffff ...

Ik geniet nog wat na van de heerlijke zomeravond met uitzicht op het Empire State building. Het gras is jammer genoeg nog niet open, maar nu het weer omslaat, zal dat niet lang meer duren.
Het heeft al goed wortel geschoten.

Op het moment dat ik dit typ, zit ik in het vliegtuig naar Charleston en de komende 2 dagen ben ik verzekerd van lekker warm weer!
Ik ben reuze benieuwd wat me te wachten staat!